Sevgi ile İlgili Kompozisyon

HER ŞEYDEN ÖNCE SEVGİ

Sevgi kadar yüce, sevgi kadar güzel, sevgi kadar cömert başka bir duygu yoktur. Paylaştıkça çoğalan, küçücük yüreklere dolan, muhabbeti, sohbeti artıran duygudur sevgi. Sevgi tüm güzelliklerin anası, tüm iyiliklerin atasıdır. Onun olmadığı yerde, başka güzel duyguların barınması imkansızdır. Tüm duygular onun önünde eğilir, onun itibarına hayran kalır. Çünkü sevgi, en yüksek mertebededir. Allah’ın, peygamberinin mertebesi…

Her şeyin kaynağı sevgidir. Bizim yaratılışımız, imtihana tutulma sebebimiz, yaşamamız… Öncelikle Allah’ı; sonrasında insanları, hayvanları, bitkileri, dağları, ovaları, yaylaları, güneşi, yıldızları, kışı, ilkbaharı sevmek için varız. Onları sevmek ve insanlığa daha yararlı hale getirmek için varız. Sevgi tüm kalplerin güneşidir. Güneş misali ısıtır ve aydınlatır onları. Kalpler ise tıpkı aynalara benzer, yansıtır gördüklerini. Sevgi görse sevgi, aşk görse aşk, özlem görse özlem, öfke görse öfke yansıtır. Kalp kalbe karşıdır. Kişi severse şayet, sevilmeyi de hak etmiştir, sevilir. Nefret ederse, kendisinden de nefret edilir. Bu yüzdendir ki insanın sevmesi de sevilmesi de kendi elindedir. Dileyen sevdikçe sevilir, sevildikçe sever. Sevgide asla cimrilik yoktur. Paylaşımcıdır. Bereketlidir. Paylaştıkça çoğalır. Her şeyi sevmeliyiz. Bilmeliyiz ki yaşamamızın asıl gayesi, asıl anlamı sevmektir. Sevginin olduğu bir yerde kin, öfke, nefret, savaş, dargınlık yoktur. Sevginin saltanat sürdüğü toplumlarda, barış, huzur, refah, bolluk ve bereket baş tacı olur. Birbirimizden nefret etmemiz için hiçbir sebep yoktur.

Bu dünya, hepimizin ihtiyaçlarını giderecek kadar büyük ve verimlidir. Küçük çıkarlar uğruna çıkardığımız savaşlar, yaptığımız zulümler, işkenceler hep anlamsızdır. Üç günlük dünyanın tadını kardeşçe, insanca çıkarmak varken; insanların birbirini kırması, üzmesi, öldürmesi akıl erdirilecek bir şey değildir. İnsanlar nasıl olur da unuturlar Yaratıcılarını? Yaratıcı bu kadar cömert iken, bu kadar sevgi ve merhamet doluyken, bizler nasıl bu kadar zalim olabiliyoruz? Nankör olduk. Allah’ın onca nimetlerine karşı yalnız bir sevgiyi hem ona hem insanlara çok gördük. Sevemedik birbirimizi olması gerektiğince. Muhabbet duyamadık kuşlara, ağaçlara. Kıymetini bilemedik zenci kardeşimizin, Kürt dostumuzun, Müslüman komşumuzun. Ayırdık hep bağlarımızı. Kucak açamadık tüm insanlara, içtenlikle. En sevdiğimize bile haykıramadık onu ne kadar sevdiğimizi. Bağrımıza basamadık, kocaman yürekli minnacık bir yetimi. Velhasıl kardeşim sevemedik birbirimizi.

Yaşam kısa, can emanet. Ha bugün var, yarın yok. Allah’ın huzuruna çıktığımızda başımız önde, mahcup, yıkılmış bir vaziyette mi durmalıyız. ”Sev” emrine uymadığımız için yüzümüz mü kızarmalı? Çok mu geç kaldık sevmek için? Tüm insanlar öldü mü? Sevmek, sarılmak için daha neyi bekliyoruz. Analarımızın eline, yanaklarına da mı çok görüyoruz sıcacık bir öpücüğü, ”Seni çok seviyorum!” cümlesini? Sevin dostlar birbirinizi. Sevin ki sevilesiniz. Sevin ki saygı göresiniz. O kalpleri boşuna taşımıyorsunuz. Dünya kadar sevgiyi sığdıramadıysanız yüreğinize, bilin ki yüreğiniz bomboştur. Sevin dostlar sevin, her şeyin başı, en faydalı aşı sevgi. Sevin…

Sevgi ile İlgili Kompozisyon

Giriş: Sevgi, insan ruhunun en yüce, en güzel ve en cömert duygusudur. Paylaşıldıkça büyüyen ve küçücük kalplere dolan bu duygu, insan ilişkilerini derinleştirir, muhabbeti ve sohbeti artırır. Sevgi, tüm güzelliklerin kaynağı, tüm iyiliklerin temeli olarak kabul edilir. Onun olmadığı bir yerde diğer güzel duyguların varlığı imkansız hale gelir. Sevgi, en yüksek mertebede bir değere sahiptir ve tüm duygular onun önünde eğilir.

Gelişme: Sevgi, hayatın her alanında temel bir kaynak olarak kabul edilir. Yaratılışımızın ve yaşamamızın amacı, sevginin etrafında şekillenir. Allah’ı ve tüm yaratılanları sevmek, bu dünyadaki varoluşumuzun anlamını oluşturur. Sevgi, kalplerimizi ısıtır ve aydınlatır, tıpkı güneş gibi. Kalplerimiz, gördüğü sevgiyi yansıtır; sevgi görürse sevgi, aşk görürse aşk, özlem görürse özlem yansıtır. Kısacası, kalpler birbirini yansıtır ve kişinin sevgisi, başkalarının sevgisini çekme gücünü belirler. Sevgi, cimrilikten uzak, paylaşımcı ve bereketli bir duygudur. Paylaşıldıkça çoğalır ve insan yaşamının gerçek anlamını temsil eder.

Ancak günümüzde, bu evrensel duygunun önemini unutmuş gibi görünüyoruz. İnsanlar, küçük çıkarlar uğruna birbirleriyle savaşmakta, zulüm ve işkenceler yapmaktadır. Üç günlük dünyanın tadını kardeşçe çıkarmak varken, insanlar birbirini kırmakta, üzmekte ve öldürmektedir. Bu durum, Allah’ın cömertliğini ve merhametini göz ardı etmemize neden olmaktadır. Sevgi eksikliğimiz, nankörlük ve unutkanlıkla sonuçlanmaktadır. Kardeşlerimiz arasında ayrım yapıyor, sevgi ve muhabbeti paylaşamıyoruz. Her insanı, dostu ve hatta en sevdiklerimizi yeterince sevmekte başarısız oluyoruz.

Sonuç: Yaşam kısa ve can emanetidir. Allah’ın huzuruna çıktığımızda, sevgi emrini yerine getirmediğimiz için mahcup olmamak için sevmeliyiz. Sevgi, her şeyin başı ve en faydalı aşıdır. Sevgiyi her fırsatta göstermeli, dostlarımızı ve sevdiklerimizi sıkıca kucaklamalıyız. Analarımıza, sevdiklerimize “Seni çok seviyorum!” demekten çekinmemeliyiz. Sevin dostlar, sevin ki sevilesiniz; saygı göresiniz. Yüreğiniz sevgiyle dolu olsun, zira sevgi hayatın en büyük anlamıdır.