Aşk
Günümüzde en fazla yıpratılan, sömürülen, kelimelerin başında yer almaktadır. Diyeceksiniz ki ne suçu bir kelimenin?
Elbette ki, üç harften oluşan bir kelimenin hiçbir suçu yok. Suçlu arayacaksak kelimelere verdiğimiz anlamlara ve bu anlamların çağrıştırdığı manalara bakmalıyız.
Ne yazık ki temelde Allah’ın insanın yüreğine koyduğu adına ister aşk, sevgi, sevda, ülfet ne dersek diyelim bir hız ve haz çağında çok çabuk tüketilmekte ve çok çabuk yıpranmaktadır. İnsanların yüreğinde aşk duysunun olması onu karşı cinse karşı şefkatli, merhametli yapar. İnsanın sevdiği için yapamayacağı şey yoktur. Ama sevda gönüllere girmemiş sadece popüler bir şekilde çarçabuk tüketilen bir duygu olursa işte o zaman anlamsızlaşır.
Âşık her şeyden önce kendi maşukunu tanır. Bu sadece ilahi aşkta değil insani aşkta da böyledir. Ama özellikle iletişim araçlarının ve popüler dünyanın bizlere sunduğu aşk anlayışı ise ne yazık ki fıtrata yani insanın özüne uymamaktadır. Televizyon dizilerinde, filmlerde anlatılan aşk ile gerçek sevda tamamen farklı şeylerdir. Bir Leyla ile Mecnun, bir Kerem ile Aslı, bir Ferhat ile Şirin bulmak zorlaşmaktadır. Uzun soluklu aşkların yaşanması uzun mücadeleler sonucunda olur. İnsan sevdiğine ulaşmak için sabretmeli ve onu üzecek bir davranıştan uzak durmalıdır.
Çabuk ulaşılan çabuk da kaybedilir. Aşk için yazılan şiirler, türküler, destanlar, hikâyeler insan için çok temel bir duyguyu dile getirmektedir. İnsanın bu duyguyu yaşaması da öyle zorla değil sabırla ve erdemlice olmalıdır. Âşık insan sevdiğinin yanında terler, kelimeler boğazına düğümlenir. Ama eğer aşkı sevdaya çevirebilirse o zaman uzun soluklu bir yolculuk başlar. Yoksa anlık hoşlanmayı aşk olarak alıp sevdayı bir tüketim malzemesi olarak görmek ne aşktır ne de sevdadır.
Haydar ŞAHİN